ogrodniczka

Moje Dziecię kocha kwiaty i nie mam pojęcia skąd jej się to wzięło, bo ja uznaje tylko takie, które można zjeść. Ale to ze względy na zainteresowania mojej Młodej w tym roku na kosmicznie wielkim balkonie (o porażającej wielkości jakiś dwóch metrów kwadratowych) mam kilka kwiatków. Jakąś maciejkę, jakieś frezje w donicy po choince, iksje (czymkolwiek są), groszek pachnący i mieszankę do skalniaków w niedużej skrzyneczce.
Rośnie to wszystko jak szalone, chociaż wczoraj całkiem zwiędło ze względu na moje lenistwo i brak zainteresowania, akcja ratunkowa przyniosła jednak skutek. Młoda z małą konewką tak bardzo zapędziła się do ratowania uprawy, że najchętniej zanocowała by na balkonie. I o dziwo (jeszcze) nie grzebała w donicach, nie wyrywała kwiatków, tylko cierpliwie podlewała.
Jest niesamowita!

Dzieci lubią pomagać w domu. Młoda potrafi posprzątać zabawki (co prawda każdą jedną sztukę trzeba jej pokazywać i tłumaczyć gdzie ma ją odłożyć), długo to trwa, ale umie.
Pomaga rozkładać naszą kanapę, dzielnie nosząc poduszki dekoracyjne (albo z kąta, albo w kąt), przynosi pranie z pralki (wlokąc je często po podłodze przedpokoju).
Chwalimy ją za każdym razem, bo wiemy, że się stara. Chociaż ta jej praca jest kłopotliwa czasem i trwa to długo strasznie wszystko. To nie ważne, z czasem będzie lepiej.

Wydaje mi się, że leniwe dzieci biorą się z lenistwa rodziców. Dużo łatwiej i szybciej byłoby gdyby Młoda nic nie robiła, ale czy potem, za parę lat chciałaby? Wątpię...

No i śmieci. Robienie "bam" (kurcze zabrakło w słowniku wczoraj). Młoda uwielbia schodzić do zsypu i jest w siudmym niebie, gdy to ona może wrzucić tam worek.

Taka to ogrodniczka mi rośnie...